Ga je mee verdwalen, ik weet de weg. Met deze Loesje uitspraak is goed te verwoorden hoe het mij zou vergaan zonder GPS. Ik zou gestoord worden van het getuur naar de tekst in de routeboekjes (vooral bij regen) en vaak te laat een afslag zien of verkeerd fietsen om over het gewicht van die drie boekjes nog maar te zwijgen. De routeboekjes waren trouwens wel zeer geschikt in de voorbereidingsfase voor het samenstellen van de route, hoogteprofielen, overnachtingsmogelijkheden en voor de achtergrondinformatie.
Er zijn genoeg mensen die aan de hand van de drie routeboekjes van de Sint Jacobs fietsroute van Clemens Sweerman prima in Santiago de Compostela aan komen. Maar ik kies liever voor iets meer voorbereiding, overzicht en duidelijkheid. Beter gezegd: IETS kun je in mijn geval vervangen door EXTREEM. En daar komt meteen mijn autisme om de hoek kijken.
Er was namelijk geen nauwkeurig gpx-bestand van de route te vinden. Er was een onhandig en grof bestand met alle routes ineen inclusief de terugweg. Toen alles af was, bleek er wel een nauwkeuriger gpx-bestand te bestaan... Op te vragen bij de Stichting Haarlem – Santiago.
De gehele route in afstandmeten.nl laden, ontrafelen, dagetappes zodanig uitzoeken dat ze aan een realistische planning voldeden èn uitkwamen bij een camping/herberg en vervolgens nog in detail nalopen om rariteiten in de route te ontdekken en op winkels onderweg checken, zorgden er voor dat ik helemaal vast kwam te zitten in mijn autisme. Ik kon alleen nog maar hier mee bezig zijn, beet mij er volledig in vast. Alle andere activiteiten werden een noodzakelijk kwaad, moet-dingen of deed ik niet meer. Eten koken en het huishouden schoten er bij in, het contact en in verbinding staan met mijn man Eric en andere mensen lukte niet meer (spontaan). Ik was volledig gestrest, dwangmatig bezig en kon mijzelf niet stoppen. Ik werd gevoeliger voor prikkels dan normaal, kon nog maar weinig hebben, zegde (geheel tegen mijn principes in) belangrijke of leuke afspraken af om tijd te winnen en mijn emoties kon ik steeds moeilijker reguleren. Eric deed zijn best om de tijd, die ik in de route stak, te beperken en gaf de noodzaak er van aan. Dus zat ik 's-avonds vaak ‘braaf’ beneden (met de routeboekjes in de buurt, dat wel) en stortte mij ter afleiding op mijn breiwerk en breide sokken met grote teen, die je in je Havaianas aan kan doen. Maar in de uren dat Eric geen zicht op mij had, was ik vervolgens weer uren achtereen met (het perfectioneren van) de route en andere voorbereidingen bezig. Het liefste werkte ik aan een stuk door. Want als het AF was, zou alles BETER worden. Het scheelde niet veel of ik zou aan de voorbereiding ten ondergaan. En dat kon natuurlijk niet. Dus greep ik uiteindelijk in en besloot begin deze week dat het allemaal wel goed genoeg was.
De route en planning van de fietstocht zijn nu dus af. Alle 31 etappes staan in de GPS en als overzicht op geplastificeerd papier. Ik neem de ‘westelijke’ route om Antwerpen en Parijs heen, volg vanaf Saintes een stukje de kust, steek de Pyreneeën over bij St. Jean Pied-de-Port en volg de Camino Frances naar Santiago de Compostela.
En ja, gelukkig is alles beter geworden. Ik ben weer wat rustiger, heb weer tijd voor andere dingen en sta weer in verbinding met mijn omgeving. Ik kook af en toe eten, pak huishoudelijke taken op en kan weer een beetje rust in hobby's vinden. Wat een bevrijding!
Alle voorbereidingstijd, die is gaan zitten in het samenstellen van de route, levert mij wel op dat ik onderweg onbezorgd de route op mijn GPS kan volgen en dat ik per dag weet waar ik kan overnachten en boodschappen kan doen. Een prettig en ontspannen vooruitzicht, dat dan weer wel!
Er zijn genoeg mensen die aan de hand van de drie routeboekjes van de Sint Jacobs fietsroute van Clemens Sweerman prima in Santiago de Compostela aan komen. Maar ik kies liever voor iets meer voorbereiding, overzicht en duidelijkheid. Beter gezegd: IETS kun je in mijn geval vervangen door EXTREEM. En daar komt meteen mijn autisme om de hoek kijken.
Er was namelijk geen nauwkeurig gpx-bestand van de route te vinden. Er was een onhandig en grof bestand met alle routes ineen inclusief de terugweg. Toen alles af was, bleek er wel een nauwkeuriger gpx-bestand te bestaan... Op te vragen bij de Stichting Haarlem – Santiago.
De gehele route in afstandmeten.nl laden, ontrafelen, dagetappes zodanig uitzoeken dat ze aan een realistische planning voldeden èn uitkwamen bij een camping/herberg en vervolgens nog in detail nalopen om rariteiten in de route te ontdekken en op winkels onderweg checken, zorgden er voor dat ik helemaal vast kwam te zitten in mijn autisme. Ik kon alleen nog maar hier mee bezig zijn, beet mij er volledig in vast. Alle andere activiteiten werden een noodzakelijk kwaad, moet-dingen of deed ik niet meer. Eten koken en het huishouden schoten er bij in, het contact en in verbinding staan met mijn man Eric en andere mensen lukte niet meer (spontaan). Ik was volledig gestrest, dwangmatig bezig en kon mijzelf niet stoppen. Ik werd gevoeliger voor prikkels dan normaal, kon nog maar weinig hebben, zegde (geheel tegen mijn principes in) belangrijke of leuke afspraken af om tijd te winnen en mijn emoties kon ik steeds moeilijker reguleren. Eric deed zijn best om de tijd, die ik in de route stak, te beperken en gaf de noodzaak er van aan. Dus zat ik 's-avonds vaak ‘braaf’ beneden (met de routeboekjes in de buurt, dat wel) en stortte mij ter afleiding op mijn breiwerk en breide sokken met grote teen, die je in je Havaianas aan kan doen. Maar in de uren dat Eric geen zicht op mij had, was ik vervolgens weer uren achtereen met (het perfectioneren van) de route en andere voorbereidingen bezig. Het liefste werkte ik aan een stuk door. Want als het AF was, zou alles BETER worden. Het scheelde niet veel of ik zou aan de voorbereiding ten ondergaan. En dat kon natuurlijk niet. Dus greep ik uiteindelijk in en besloot begin deze week dat het allemaal wel goed genoeg was.
De route en planning van de fietstocht zijn nu dus af. Alle 31 etappes staan in de GPS en als overzicht op geplastificeerd papier. Ik neem de ‘westelijke’ route om Antwerpen en Parijs heen, volg vanaf Saintes een stukje de kust, steek de Pyreneeën over bij St. Jean Pied-de-Port en volg de Camino Frances naar Santiago de Compostela.
En ja, gelukkig is alles beter geworden. Ik ben weer wat rustiger, heb weer tijd voor andere dingen en sta weer in verbinding met mijn omgeving. Ik kook af en toe eten, pak huishoudelijke taken op en kan weer een beetje rust in hobby's vinden. Wat een bevrijding!
Alle voorbereidingstijd, die is gaan zitten in het samenstellen van de route, levert mij wel op dat ik onderweg onbezorgd de route op mijn GPS kan volgen en dat ik per dag weet waar ik kan overnachten en boodschappen kan doen. Een prettig en ontspannen vooruitzicht, dat dan weer wel!
