Schaatsen als voorbereiding

In de winter fiets ik op mijn daagse fiets rond de 100 km per week. Van echte dagtochten komt het in deze periode niet. De dagelijkse fietsritten zijn een mooie manier om door weer en wind een basisconditie te onderhouden. Als extraatje besloot ik deze winter, na zo'n 10 jaar, mijn schaatsen weer uit het vet te halen.

Ik was toentertijd hoofdzakelijk gestopt met schaatsen omdat ik door bijwerkingen van medicatie, die ik levenslang zal moeten blijven slikken, niet meer kon rijden zoals ik dat gewend was. Ik had met name last van stijfheid, spierspannings- en coördinatieproblemen. Ik durfde de bochten niet meer door en reed voor mijn gevoel als een krant. Daarnaast kon ik in die periode door mijn heftige stemmingswisselingen sociaal gezien niet makkelijk meer de aansluiting vinden bij mijn trainingsgenoten. Hierdoor raakte ik het plezier in het schaatsen kwijt en stopte.

Lol terugkrijgen in het schaatsen was het doel voor dit seizoen, maar dat viel niet mee. Mijn trainingsgenoten en trainer hebben vaak mijn gezeur over 'vroeger was alles beter' aan moeten horen. Het voltallige besef dat ik die periode achter me moest laten en mijn energie beter kon steken in het weer lekker gaan schaatsen, kwam pas laat in het seizoen.

Tot de clubkampioenschappen in januari was het schaatsen vooral een mentaal gevecht, elke training weer: de confrontatie met mijzelf en de gevolgen van de bijwerkingen van de medicatie. Met als anticlimax de clubkampioenschappen. Het was een hard gelach om op de 500 m te vallen (iets wat mij nog nooit gebeurd was) en via de tijd, die door de speaker werd omgeroepen, te horen dat ik op de 1500 m bij de doorkomst van de 1100 m vroeger al gefinisht was.

Zoals bij zoveel dingen helpt het vaak als iemand anders dan je partner de zaken relativeert. Zo adviseerde iemand met verstand van zaken mij vooral de lat niet hoog te willen leggen en er plezier in te blijven houden. Het mooie was dat dit lukte door tijdens de trainingen mijn gedachten positief om te vormen naar 'beter langzaam schaatsen, technisch de controle houden en plezier in de beweging houden' dan 'moeten voldoen aan een ideaalbeeld zoals het vroeger was geweest'. Door deze gedachten lukte het om de 'monsters' in mijn hoofd in de ijskast te zetten, die voorheen voortdurend zeiden dat ik moest laten zien wat ik allemaal zou moeten kunnen en daarmee frustratie veroorzaakten doordat ik met hogere snelheid last kreeg van coördinatieproblemen.

De bekroning op deze verandering in gedachten sloot ik af met deelname aan een tweede wedstrijd. Hieraan deed ik met plezier mee en was ik niet alleen tevreden over hoe het gegaan was, maar had ik ook echt weer lol in het schaatsen. Mijn doel voor dit seizoen was hiermee gehaald en naast dat het heel goed voelde, leverde het een normaal euforisch gevoel op!