Mijn vertrek startte
om 8:00 uur met uitgezwaaid worden door de buren. Dat gaf al een heel
speciaal gevoel! Na een laatste bezoek aan Kok Fietsen fietste ik
naar mijn werk, patiëntenvereniging VMDB, voor een laatste
werkafspraak en de lunch in het kader van mijn vertrek en ook bedoeld
als open dag voor geïnteresseerden.
Het ontroerde mij
dat mijn schoonouders, collega's van mijn vrijwilligerswerk voor de
patiëntenraad van Altrecht, collega's van de VMDB en zelfs een lid
de moeite hadden genomen om mij uit te komen zwaaien. Het was een
gezellig samen zijn. Mijn directe collega Femie plaatste de eerste
stempel van deze dag in mijn pelgrimspaspoort en Simon hield zelfs
een toespraak en sloot deze af met het overhandigen van een vlaggetje
en tasje van het Nederlands Genootschap Sint Jacob!
En toen kwam het
afscheid. Alle succeswensen en goede zorgen emotioneerde mij. Dank
voor deze bijzondere ervaring! Ik ging al zwaaiend op weg naar het
station, waar mijn man Eric mij als laatste uit kwam zwaaien. Ook
daar pinkte ik een traantje weg, maar het plezier en enthousiasme
overheersten.
Tijdens de treinreis
realiseerde ik mij het contrast tussen mijn zelf gekozen vertrek en
afscheid nemen nu en wanneer dit aan de orde was voor één van mijn
zes opnames in de psychiatrie. Het niet meer kunnen functioneren
thuis en buitenshuis, de onzekerheid, angst en paniek die bij de
depressies hoorden of de onacceptabele fratsen die ik uithaalde en
onrealistische plannen tijdens manieën dan wel mijn gedragsproblemen
voortkomend uit mijn autisme gaven mijn vertrek en afscheid een
geheel andere lading tijdens opnames. Weggestopt voelde ik mij dan,
ook al waren de opnames altijd vrijwillig en wist ik dat een opname
dan het beste was. Ik miste thuis enorm en de 'verplichte'
probeermomenten thuis waren altijd moeilijk, terwijl ik er nu voor
kies om een maand weg te gaan en daar naar uitkijk, het avontuur
opzoek. Ook het contrast met mijn zelfbeeld -en vertrouwen in
opnamesituaties of wanneer het een periode minder gaat en nu is
enorm. Ik voel mijn eigen kracht letterlijk en figuurlijk, ben vol
vertrouwen en zelfverzekerd. Ik zit nu in een fase van groei/herstel
in plaats van terugval. Dat wil ik zo lang mogelijk vasthouden. Ik
wil met deze reis dan ook een stimulans zijn voor diegenen, die nu in
dat andere schuitje zitten.
Blog over mijn fietstocht van Utrecht naar Santiago de Compostela (2500 km). Door dit blog hoop ik een bijdrage te kunnen leveren aan het geven van meer openheid en bekendheid over psychiatrische aandoeningen in het algemeen en in het bijzonder over de bipolaire stoornis en autisme bij vrouwen. Ik hoop ook, dat dit blog leidt tot meer bespreekbaarheid en begrip over deze aandoeningen. Ik zie het fietsen, en in het bijzonder deze fietstocht, als smeermiddel om deze waarden te bereiken.
Heel mooi en herkenbaar het contrast wat je beschrijft over afscheid nemen in verschillende fases in je leven en hoe je daar zo in kan staan.
BeantwoordenVerwijderenMooi te lezen hoeveel je daarin bent gegroeid en mag ontwikkelen van jezelf!!
Leuk om ook op facebook de fotos erbij te mogen zien, ga zo door sterke meid, ik volg je graag :) havefun!!
We slipperen zo lekker door, jij op je fiets door heel wat mooie steden en ik door Utrecht op mijn fietsje naar mooie werkplekken haha.
Groet Rachel