Het ideale leven - woensdag 25 mei 2016

20 km voor St. Jean Pied-de-Port aan de voet van de Roelandspas in de Pyreneeën ben ik na een pittige korte col neergestreken in het kleine boerenplaatsje Ostabat-Asme.

  

Ik lig in mijn tent in de groentetuin (de gîte d'étappe was vol) en hoor de krekels, een hond blaffen, een haan kraaien, paarden hinniken en schapen en lammetjes blèren. Verder hoor ik niets: geen weg of trein. Het dorp, wat leeft van wat vee en pelgrimwandelaars, is in ruste.

Het leven heeft hier stil gestaan. De schapen werden vanavond door de herder uit het land gehaald en een andere kudde werd weer terug gebracht. Daarna werden de koeien uit de wei gehaald om gemolken te worden.

Ik geniet hier enorm van het pure, langzame, rustige en prikkelarme leven. Gecombineerd met mijn ritme van eten-slapen-fietsen-fotograferen-bloggen wil ik niets liever. Mijn benen zijn in topconditie. In geen jaren hebben ze zo sterk gevoeld. Ik geniet erg van wat mijn lijf mij biedt en hoe ik deze reis geheel zelfvoorzienend maak met de bepakking op mijn fiets. Ik ben van niemand afhankelijk: ik heb mijn tent als onderdak, kook mijn eigen eten en laad al fietsend o.m. mijn gps en iPhone op. 

Ook mentaal ben ik sterk, raak ik bij een tegenslag niet in paniek en ondervind ik geen stemmingsklachten. Wel ben ik de hele dag druk met mijn eerder genoemde leefritme. Alles kost zijn tijd en ik heb geen tijd over om bv. nog te breien. Het is natuurlijk best hard werken.

Ik merk, dat ik graag alleen ben. Dan kan ik de dingen op mijn eigen manier doen. 

Aanspraak en gezelligheid vind ik leuk, maar het moet niet mijn ritme verstoren. Ik had niet gedacht dat ik het zo goed met mijzelf zou kunnen vinden. Daar heb ik van tevoren best over in gezeten.

Vanaf morgen verwacht ik drukte op de route. Het wordt dan een uitdaging om mijn grenzen van afstand en nabijheid in de gaten te houden.